Column van een pleegouder - Frank

Regelmatig schrijft een pleegouder een column. Deze keer is het de beurt aan Frank.

Weer een jaar voorbij

Inmiddels zijn de feestdagen en de start van 2024 alweer voorbij. Wat een maanden hebben we gehad met ons gezin. Japie is Tweede Kerstdag jarig. Dus na Sinterklaascadeaus en Kerstcadeaus komen daar ook nog eens de verjaardagscadeaus bij. En met meer ouders en opa's en oma's dan ieder ander kind wordt meneertje nogal verwend. Iedereen die in december zijn hoofd bij ons door de deur steekt krijgt met Japie te maken: "Kom je voor mij? Heb je een cadeautje? Weet je dat ik bijna jarig ben?"

De hele maand was hij dan ook een 'Duracell-konijn' van de opwinding. We hebben in vergelijking met eerdere verjaardagen het dit jaar een stuk simpeler gehouden, omdat we weten wat al deze (gezonde) spanning met hem doet. Ook mocht hij dit jaar met zijn verjaardag bij zijn moeder slapen. Ook spannend! De slaapmomentjes en langere momentjes bij zijn moeder zijn we, in overleg met iedereen, aan het opvoeren. Het gaat goed met iedereen en Japie heeft ook behoefte aan meer en regelmatig contact met zijn moeder en familie. Waar het eerst de leuke woensdagmiddagen waren, vinden we het allemaal belangrijk dat ook normale dagelijkse dingen samen gedaan worden. Eten, slapen, opstaan etc.

Na een korte (feest)nacht vanwege zijn verjaardag vlogen we 27 december naar mijn ouders in Spanje. Voor mij de eerste keer alleen met Japie en dochter; vrouwlief bleef 34 weken zwanger thuis achter. Japie was zo moe van de hele maand december dat hij voldaan tegen me aan lag tijdens de vlucht; Japie aan de ene kant, mijn dochter aan de andere kant.

Met de laatste weken van de zwangerschap nam de spanning in huis bij iedereen toe. Japie ging er deze keer wat meer gelaten mee om. Bij de geboorte van onze dochter was er nog wat meer stress en jaloezie. Na twee crisisgezinnen is hij bij ons gekomen als eerste kind. Hij maakte zich dus druk om zijn plek, als er een kind bij komt. Maar deze keer is het vooral onze dochter, die het zwaar had. Heel januari zat ze in mijn broekzak of om mijn nek. Papa was goed en mama zag ze niet zo zitten.

Inmiddels is onze tweede dochter begin februari geboren en zijn ze beide eraan gewend. Nu zijn wij het die even aan drie kinderen moeten wennen. Poeh! Japie straalt alleen maar als grote broer van twee zusjes, want zo ziet hij het. "Maar nu is het wel goed geweest," aldus Japie.