Column van een pleegouder - Bianca

Regelmatig schrijft een pleegouder een column. Deze keer is het de beurt aan netwerkpleegouder Bianca.

Wat ik mijn kruimeltje wel kan geven..

Ik dacht altijd dat ik alles in mij had om mijn kruimeltje te geven wat ze nodig had: aandacht, stabiliteit, liefde en een warm, veilig thuis. Soms twijfelde ik het afgelopen jaar aan mezelf. Ze liep steeds meer achter in haar ontwikkeling, en als pleegouder wil je het nóg beter doen dan bij je eigen kinderen. Ik sprak mijn zorgen uit en gelukkig werd daar echt naar geluisterd. Onderzoeken volgden, en toen kwam er een uitslag die ik nooit had verwacht. Haar achterstand bleek groter dan gedacht en haar toekomst ziet er heel anders uit dan ik me ooit had voorgesteld. Waarschijnlijk zal ze haar hele leven zorg nodig hebben, misschien zelfs nooit volledig zelfstandig wonen.

Ik kreeg van de arts het advies om na te denken over wat dit voor míj betekent als pleegouder. Ik ben niet de jongste meer, ik ben haar oma. Hoe zal dat gaan over tien of twintig jaar? In eerste instantie zei ik meteen: “Natuurlijk kan ik dit aan”. Maar later kwamen de twijfels, kan ik dit écht? Ben ik straks nog de juiste persoon voor haar? Die onzekerheid kwam vooral doordat er nog zoveel onduidelijk is over haar toekomst.

In gesprekken met de voogd en pleegzorgmedewerker werd helder dat zíj geen moment twijfelden aan mijn vermogen om dit te doen. Dat gaf me kracht. Het bevestigde wat ik eigenlijk al wist: hoe het ook loopt, ik kan dit. Ik bén er voor haar.

En dan begint een nieuw proces. Haar wereld verandert, van een gewone gastouder naar een gespecialiseerd kinderdagverblijf, van gewone dagen naar therapieën aan huis. Voor mij betekent het meer zorg uit handen geven.

Maar juist daardoor besef ik opnieuw wat ik haar wél kan geven: aandacht, stabiliteit, liefde en een warm thuis. Dat heeft ze nu harder nodig dan ooit om tot rust te komen.

De rest laat ik over aan professionals en de dingen die ik nog niet weet, moet ik leren loslaten, hoe moeilijk dat ook is.

Toch houd ik me vast aan één voornemen dat ik vanaf het begin had: haar leren iedere dag opnieuw te beginnen met een lach. Want elke dag biedt nieuwe kansen, ook als gisteren niet lukte wat ze hoopte.