Column van een pleegouder - Frank

Regelmatig schrijft een pleegouder een column. Deze keer is het de beurt aan Frank.

5 jaar

Ruim 5 jaar geleden kwam Japie in ons leven. Een mooi moment voor wat reflectie. Ook omdat dit voorlopig mijn laatste column zal zijn.

Ik zat dit weekend nog eens door wat foto's te scrollen met onze dochters. Ze vinden het maar wat grappig om Japie klein te zien, ze kennen hem alleen als grote broer. Wat een groei heeft hij gemaakt, zowel fysiek als mentaal.

5 jaar: van een klein, best fragiel mannetje van 4 met o.a. een spraak en motoriek-achterstand naar een hele bink van 9. Van speciaal onderwijs naar regulier onderwijs. Van kindermenu naar eten voor 2 volwassenen. (En nog steeds het figuur van een spijker). Van net kunnen fietsen tot weer bij de fietsenmaker na een stunt. Van enkel schermen kijken naar heel veel buiten. Van struikelen over zijn eigen voeten naar deze maand weer een team hoger bij het voetballen. Van logopedie naar mij onder de tafel (proberen te) 'lullen'. Van bang voor de badkuip naar zwemmen alsof hij in Baywatch speelt. Van hysterisch worden, zowel blij als boos, naar spontane en gepaste reacties.

Dat allemaal terwijl hij op een nieuwe plek kwam wonen bij ons en nog zo jong was en is. Hij heeft op 3 scholen gezeten in 4 jaar, steeds een stapje hoger. Zijn moeder is ernstig ziek geworden maar hij blijft, met de juiste begeleiding, gaan. We proberen dat hij ieder 2e weekend toch even naar zijn moeder kan, mits moeder dit aankan. Vaak lukt dit en dat doet hem super goed.

We zeiden het tijdens de zomervakantie nog: wat zit hij lekker in zijn vel. Bravoure, praatjes, veel vriendjes en veel willen proberen. Dan weet je bij hem dat ie lekker gaat. We waren in een pretpark en hij wilde wel alleen in de grote achtbaan: dat kan ik Frank, maak je maar niet druk. "Toch wel spannend, alleen" toen hij er uit kwam. Heerlijk!

Wat ook goed was deze 5 jaar: Het contact met zijn moeder, zijn zus en de hele familie er omheen. Echt een team met z'n allen zodat het Japie goed gaat: team Japie. We beseffen dat dit bij een pleegkind zeker niet vanzelfsprekend is.

Zoals gezegd is dit voorlopig mijn laatste verslag van de avonturen van Japie. Maar ik weet zeker dat er nog veel gaan volgen. Ik ben benieuwd waar we over 5 jaar staan.