Het leven is een achtbaan

Iedere maand schrijft een pleegouder een column voor XONAR. Deze maand is dat Demelza.

Ken je het liedje Roller Coaster van Danny Vera nog? ‘Here we go, on this roller coaster life we now. With those crazy highs and real deep lows, I really don’t know why.’ Het was een aantal jaren geleden een enorme hit. Die eerste twee zinnen had ik zelf kunnen schrijven. Sinds we een pleeggezin vormen, zijn de pieken die we beklimmen hoog en de dalen waar we soms in vallen diep. Letterlijk.

Tijdens de vele cursussen en lezingen die ik over pleegzorg heb bijgewoond, wordt het erin gehamerd: doe wat je zegt en zeg wat je doet. Het is bijna een tweede natuur geworden. Voor kinderen heel belangrijk, voor pleegkinderen nóg belangrijker. Vaak kennen ze veel onzekerheid uit hun verleden en hebben ze geen vertrouwen meer in hun omgeving en de mensen daarin. Aan ons de taak om te laten zien dat er mensen zijn die wél betrouwbaar zijn.

Vorig jaar gingen we met z’n allen naar de Efteling. Van tevoren had ik met de kinderen al eens bekeken wat er te doen was en welke attracties er waren. Zo konden ze voor zichzelf al eens een lijstje maken met de dingen die ze graag wilden doen. Bovendien hielp het om een beetje de druk van de ketel te halen, omdat ze al een beetje wisten wat ze konden verwachten: ‘Daar gaan we niet in want die gaat te hard, hè mama!’

Halverwege het park bleven de kinderen met open mond staan kijken naar de achtbaan die een vrije val maakte van 40 meter: de beruchte Baron. Met open mond stonden we te kijken hoe die waaghalzen het durfden om vrijwillig een ritje in zoiets te maken. Johanna vond het kijken ernaar alleen al eng.

Op de terugweg waren de kinderen nog vol van de dag en bespraken ze wat ze allemaal gedaan hadden. De Baron kwam weer ter sprake. ‘Oh, maar daar had ik wel in gedurfd hoor!’ zei Dylano opschepperig. ‘Ja 

hoor, dat zal wel!’ zei ik. ‘De volgende keer ga ik erin!’ zei hij. ‘Jaja, dan ga ik mee!’ zei ik, wetende dat hij echt niet in zo’n enge achtbaan zou gaan.

Toen dit jaar de zomervakantie aanbrak, maakten we met z’n allen een lijstje met leuke dingen die we zouden gaan doen. Johanna zou het leuk vinden om nog een keertje naar de Efteling te gaan, want dat had ze wel heel leuk gevonden!

Zo kwam het dat ik door Dylano liefjes herinnerd werd aan mijn uitspraak over de Baron vorig jaar. Uhm… kinderen onthouden werkelijk alles! Ik was er op dat moment nog steeds van overtuigd dat Dylano grote woorden gebruikte, maar nooit in zo’n karretje zou stappen.

De kinderen leefden naar de dag toe dat we naar de Efteling zouden gaan en zo kwam het dat ik ‘s morgens vroeg in de rij van de Baron stond. Mijn hart klopte in mijn keel. Waarom doe ik dit? Voor ik het wist werd ik vastgegespt in een stoel en keek ik 40 meter de afgrond in. Naast me probeerde Dylano mijn hand vast te pakken, maar dat was onmogelijk. Er klonk een bel en daar gingen we! Wow! Voor ik goed en wel doorhad wat er gebeurde, was het voorbij en stapte ik met wiebelbenen uit het karretje. Dylano zag een beetje bleek. Hij bekende dat hij ervan was uitgegaan was dat ik niet zou gaan, en hij dus ook niet. Maar we hebben het samen gedaan! Samen een grens verlegd en een les geleerd.

Het leven is een achtbaan. Er zijn hoge pieken en diepe dalen, maar we komen er altijd sterker uit!