29-07-2025

Column van een pleegouder - Bianca

Regelmatig schrijft een pleegouder een column. Deze keer is het de beurt aan netwerkpleegouder Bianca.

De onverwachte rollen van het pleegouderschap

Toen ik pleeggrootouder werd, wist ik dat ik een dubbele rol op me zou nemen: die van opvoeder én oma. Ook besefte ik dat de relatie tussen mijn zoon (de papa van ons ‘kruimeltje’) en zijn toenmalige vriendin (de mama) zou veranderen – en helaas niet in positieve zin. Precies om die reden wilde ik in eerste instantie niet hun kindje opvoeden.

Wat ik me toen nog niet realiseerde, was hoeveel extra rollen ik erbij zou krijgen.

Zo mag de moeder haar kindje alleen zien onder begeleiding van haar eigen moeder – de andere oma. En hoewel dat natuurlijk logisch en begrijpelijk is, zorgt het soms ook voor spanning. Zij wil haar dochter beschermen, ook tegenover mij en de instanties, en dat ging meer dan eens over mijn grenzen heen.

De situatie van beide ouders afzonderlijk maakte het contact tussen ons als oma’s ook niet makkelijk. Toch hebben we elkaar soms kunnen steunen. Uiteindelijk hebben we een manier gevonden om hiermee om te gaan, al is het sinds de recente breuk tussen de ouders weer even zoeken naar een nieuw evenwicht.

Naar de buitenwereld toe

De rol richting de buitenwereld ging me eigenlijk vrij goed af. Misschien is dat een voordeel van wat ouder zijn: je weet wat je aankan en je leert je minder aan te trekken van oordelen van anderen.

In het begin wist slechts een klein groepje mensen dat mijn kleindochter voorlopig bij ons woonde – mede omdat de ouders dat liever stilhielden. De mensen die het wél wisten, reageerden liefdevol en begripvol. Zelfs als we verjaardagen moesten afzeggen omdat we te moe waren, of omdat zij ziek was.

 Toen duidelijk werd dat ze voor langere tijd bij ons zou blijven, ben ik er opener over geworden. Als mensen het vroegen, vertelde ik gewoon hoe het zat. Voor de rest ben ik ‘gewoon oma’.

Soms vragen mensen voorzichtig of ik de moeder of de oma ben. Dan glimlach ik natuurlijk – want blijkbaar zie ik er nog niet helemaal uit als een oma ;-)

Veranderde relaties

Wat ik echt had onderschat, is de impact op mijn oudste zoon, de oom van ons ‘kruimeltje’. Hij is licht autistisch, maar heeft zijn leven goed op orde. We hadden dagelijks contact: een telefoontje na zijn werk, samen eten, uitstapjes, korte vakanties. Die 1-op-1-tijd gaf hem structuur en rust.

Maar sinds onze kleindochter bij ons woont, moet ik hem vaker teleurstellen. Hij moet mij vaker ‘delen’ en dat vindt hij moeilijk. Zijn structuur wordt hierdoor verstoord.

Als grapje – maar met een serieuze ondertoon – zei hij: “Ze heeft me van jou afgepakt.” En ook: “Ik heb het opgegeven, ik kan toch niet meer van haar winnen.”

Gelukkig wordt dat nu wat beter. Sinds ons ‘kruimeltje’ nog maar één dutje per dag doet en we meer vaste routines hebben, ontstaat er thuis weer wat meer ruimte – ook voor hem.

Tot slot, de rol van schoonmaakster. En dat werd ook tijd. Want terwijl ik met haar op de grond zat te spelen en te knuffelen, zag ik hoe de stoflaag op de wandplank boven ons elke dag een beetje dikker werd :-)