Column van een pleegouder - Jolan

Regelmatig schrijft een pleegouder een column. Deze keer is het weer de beurt aan Jolan.

Tradities

Inmiddels zijn de kerstbomen in de huiskamers verdwenen en kleurt het dorp langzaam rood, geel en groen. Het is een kort carnavalsseizoen dit jaar en normaal gesproken was ons huis en de gevel al versierd geweest. Ik denk dat het nog niet is gebeurd, doordat er een dik pak sneeuw is gevallen. Ik had eerder een verlaat kerstgevoel dan de carnavalskoorts.

Maar ook moeders worden terechtgewezen door hun (pleeg)dochter. Die vindt dat dit echt niet mag kunnen, want als iedereen zo laat is dan viert dadelijk niemand meer carnaval. Oké kind, jij je zin! Zolder op, carnavalskostuums halen, versieringen verzamelen en de instrumenten weer in orde maken voor de optocht die pas in februari plaatsvindt, want stel dat...

Net als ik aan de koffie zit, komt onze (pleeg)zoon binnen met zijn telefoon. Hij ziet de carnavalsversieringen en meteen is het dan: "Mam, kun je me carnavalsmuziek op de telefoon zetten? Want dat vind ik zo leuk. Maar ik wil me niet verkleden." De Sjunkelwalz mag natuurlijk niet ontbreken, want dat hebben we de kids eerder geleerd dan 'in de maneschijn'. We wilden natuurlijk wel een gezin zijn, dat van carnaval houdt en tradities in stand wil houden.

En nu hebben we dan nog een (pleeg)ukkepukkie. Daar moest heel internet voor afgestruind worden, want ze moet wel een carnavalskostuumpje hebben. Dat kan ze dan aan, als ze (van achter het raam) naar de optocht kijkt.
En -heel belangrijk- welk liedje wordt er met haar geoefend? Juist, de Sjunkelwalz! Even geen Billie en Bambam op tv, maar verplicht meekijken met het hele gezin naar het LVK op L1. En uit het niets zegt onze (pleeg)dochter dan nog even tussen neus en lippen door: "Mam, je moet ieder carnavalsmomentje zien als iets positiefs." Hoe komt dat kind toch aan die wijsheid? "Dat zeggen De Bankzitters, mam, dat van alle leuke momentjes iets positiefs komt".

De Bankzitters, daar is ze heen geweest met een maatje; helemaal naar AFAS Live in Amsterdam. Dat was me echt een dagje afzien als echte moederkloek. Heel veel moedertips gaf ik mee; zo veel dat ik 'irritant bezorgd' werd genoemd. Ik weet dat ik moet loslaten, maar het is vaak zo verdomde moeilijk. Het leek wel alsof ze op wereldreis ging in plaats van naar Amsterdam. Ze kwam terug met mooie verhalen, helemaal hieperdepiep. Het was haar zo gegund en wat waren we trots op haar.

Enfin, nu gun ik haar carnaval vol 'plezeer en sjpass'. En als ze dan thuis komt met haar rode wangen van opwinding, dan geniet ik van mijn carnavalsmomentje. Want wat hebben we toch geboft met zo’n carnavalist, die die traditie de komende jaren in ieder geval in stand zal houden.

Alaaf! Alaaf! Alaaaaaaf!