Column van een pleegouder - Marouschka

Regelmatig schrijft een pleegouder een column. Deze keer is het de beurt aan Marouschka.

‘Tadaaaa’

Etenswaren hebben is wel een item in een huis met pubers. Een volle koelkast is een tijdelijke illusie, een zak broodjes verdwijnt sneller dan dat je de woorden ervan kunt uitspreken en chips? Serieus, heb ik die niet gisteren nog gekocht?!

… en toen kwam de kleine meid…

Het thema ‘eten’ kreeg met haar komst weer een hele andere lading. 

De kleine meid was nog maar een paar weken bij ons toen we haar op een ochtend aantroffen in de woonkamer in plaats van haar slaapkamer.

Handjes achter haar rug en een grote lach op haar gezicht. Deze dame straalde alsof ze zojuist een wereldprestatie had geleverd.

Toen we vroegen welke verrassing ze achter haar rug had, riep ze trots:

“Tadaaaa!”

In haar handen een plakkerige lolly, glimmend van trots én suikers. Naast haar: een leeg doosje tiktaks en op de grond een spoor van koekkruimels waar Hans en Grietje een puntje  aan kunnen zuigen. 

De kleine meid had haar ontbijt zelf al geregeld…

Note to ourself:

1. De kleine meid is van de school “pakken wat je pakken kan”.
2. Verplaatsen van de snoepla.

Eten is niet altijd een zekerheid geweest in haar jonge leventje. Het ‘hebben’, is een vorm van veiligheid. Haar instinct was sterker dan onze snoepla beveiliging.

Tijdens het avondeten zagen we het ook. Waar de pubers onderhandelen over de hoeveelheid broccoli, veranderde de kleine meid in een leeuwin. Niemand kwam aan haar bord, delen was geen optie en haar vork ging sneller dan het licht. Alsof elk hapje een kostbaar bezit is dat ze met alles wat ze in zich heeft moet verdedigen.

Dit meisje heeft geleerd dat er geen garantie is op een volgende maaltijd; en dus grijpt ze haar kans. Elke keer.

Maar, het mooie van een perspectief biedend pleeggezin zijn, is dat je groei kunt blijven zien. Langzaamaan vraagt ze of ik ook een hapje wil proeven want het is écht heel lekker, kan ze aangeven wanneer haar buikje vol zit en kan er tijdens het eten meer dan alleen maar eten. 

We zien het gebeuren: haar vertrouwen groeit. In ons, en in de gedachte dat er genoeg is. Genoeg eten. Genoeg aandacht. Genoeg liefde.

Voor haar, voor altijd.