Mooie momenten

Marij is meer dan 30 jaar pleegouder. Samen blikken we terug.

Marij is 30 jaar geleden werkzaam bij vluchtelingenwerk als ze in aanraking komt met een moeder die graag in Nederland verder wil studeren. Om dit waar te kunnen maken zoekt ze naar opvang voor haar dochter voor enkele dagen per week. Marij, zelf moeder van een 7-jarige dochter, besluit ervoor te gaan. Al snel blijkt dat er meer nodig is dan enkele dagen opvang per week. Na drie maanden wordt ze officieel haar pleegdochter en blijft ze bij Marij en haar dochter wonen. Dit is de start van meer dan 30 jaar pleegouderschap.

Een dochter erbij
Hoewel er aanvankelijk wordt gedacht dat pleegdochter nog terug kon naar haar moeder, blijkt dit niet het geval. Ze blijft in het pleeggezin. Er is vanaf het begin een bezoekregeling met moeder. Er dient talloze keren opnieuw een verlenging van de ondertoezichtstelling te worden aangevraagd. Dit alles is niet makkelijk voor pleegdochter, maar ook niet voor de rest van het gezin.

‘Je merkte gewoon dat ze het, begrijpelijk genoeg, moeilijk had met de hele situatie’, aldus Marij ‘Het was een meisje dat veel aandacht vroeg, zelfs zo veel dat mijn andere dochter op een bepaald moment zei “Mam, ik ben er ook nog”. Toen wist ik dat ik iets moest doen en heb ik verdere hulp bij XONAR gevraagd’.

De pleegdochter gaat, na een crisissituatie, tijdelijk bij XONAR wonen en komt, na vele herplaatsingen in verschillende instellingen, terug naar Maastricht. Ook in de tijd dat ze niet bij Marij woonde, zijn Marij en haar pleegdochter contact met elkaar blijven houden. Zelfs nu, jaren later, hebben ze nog steeds veel en goed contact.

‘Het is gewoon mijn dochter, net als mijn eigen dochter. Die twee zijn ook echt zussen voor elkaar’, vertelt Marij.

22 crisisplaatsingen
Zodra beide dochters wat ouder zijn kriebelt het bij Marij. Ze wil graag meer kinderen helpen. Na te hebben overlegd met haar twee meiden besluit ze haar gezin open te stellen als crisispleeggezin voor baby’s. Er volgden heel veel baby’s, maar liefst 22 kinderen hebben bij Marij gewoond, natuurlijk 1 per keer. Hoewel haar eigen dochters inmiddels uit huis waren, had Marij haar handen vol.

Het was daarom fijn terug te kunnen vallen op vrienden en familie. Marij woont in die tijd dichtbij Leo en zijn vrouw, die ze als haar beste vrienden beschouwt. Ze ondernemen samen regelmatig iets.

‘Mijn vrouw en ik waren geen pleegouders, maar bij ons thuis kwamen ook altijd veel kinderen over de vloer. Onze oppaskinderen noemden we ze. We hadden altijd veel bewondering voor Marij en vonden het fijn om haar te kunnen ondersteunen waar mogelijk. Ook waren we vaak samen op pad. Net als die keer dat we met z’n drieën en het pleegkind naar het tuincentrum gingen. De dames wilden even shoppen en ik ging lekker met de kleine meid in de koffie corner zitten om haar de fles te geven ’, vertelt Leo met een grote glimlach op zijn gezicht.

Marij maakt het nodige mee met de verschillende plaatsingen. Vaak zijn de kinderen een klein hoopje ellende als ze bij Marij aankomen, sommige hebben zelfs te maken met verslavingen of andere medische aandoeningen. De een blijft enkele weken, de ander meer dan een jaar. Het is zeker niet altijd makkelijk, maar ze geeft aan dat de zware dagen niet opwegen tegen de mooie momenten.

Samen pleegouder
Een aantal jaar geleden overlijdt de vrouw van Leo, een groot verlies voor hem, maar zeker ook voor Marij die hiermee haar beste vriendin verliest. Toch verbindt het Leo en Marij alleen maar meer en een tijd geleden slaat de vriendschap om in liefde. Iets wat ze beiden niet hadden verwacht. Iets uit de film zo noemt Marij het, wat Leo volmondig beaamt.

Een tijd nadat ze besluiten samen te wonen en te trouwen, komt er weer een vraag voor een plaatsing. Wat te doen? Na goed overleg besluiten ze er nu samen voor te gaan. In het ziekenhuis halen ze haar op. ‘Een pröpke’ noemt Leo haar, nog minder dan een mini kindje. Het is een kindje waarbij de moeder na de geboorte heeft besloten haar af te staan voor adoptie. Gedurende de tijd dat er wordt gezocht naar adoptie ouders verblijft ze bij Leo en Marij.

‘Het ging eigenlijk vanzelf, in het begin vond ik haar wel heel klein, maar toch voelde het meteen vertrouwd. Helemaal niet vreemd ofzo’, geeft Leo aan.

Marij gaat, als de baby eenmaal bij hen thuis is, verder met het dagboek waar het ziekenhuis mee is gestart. Op deze manier kunnen de adoptie ouders zo veel mogelijk momenten lezen en zien van hun toekomstige dochter. Na een tijd is bekend wie de adoptie ouders worden en dan is het moment gekomen om afscheid te nemen. Dit gebeurt heel geleidelijk.

‘We hebben samen hier bij ons thuis 5 dagen geoefend met haar toekomstige ouders. Ook zijn we nog een keer met haar samen naar haar nieuwe huis gegaan. En toen kwam de dag om afscheid te nemen. We brachten haar naar haar nieuwe huis en daar aangekomen kon ik alleen maar ontzettend blij zijn. Het hele huis was in roze versierd, het straalde er gewoon vanaf hoe gelukkig deze ouders waren dat hun dochter eraan kwam’, vertelt Marij.

Wat Marij door de jaren wel heeft geleerd, is loslaten. Iets wat je als crisispleegouder ook moet kunnen. Het mooie is wel dat ze nog veel contact heeft met kinderen die bij haar geplaatst zijn in het verleden. Zo komen sommige van hen zelfs af en toe nog een weekend logeren. En voor de adoptie baby staan Leo en Marij nu bekend als opa en oma Maastricht.

Toekomst
Leo twijfelt erg of hij in de toekomst nog een keer een plaatsing wil. Hij geeft aan dat hij het ook wel fijn vindt om op hun leeftijd (beiden zijn gepensioneerd) wat meer rust te hebben en tijd voor de vele andere dingen waar ze zich mee bezig houden. Marij weet het echter nog niet zo zeker. Ze kijkt met heel veel plezier en liefde terug op de afgelopen 30 jaar en wacht liever even af wat de toekomst nog gaat brengen op het gebied van pleegzorg.

Ben je na het lezen van dit ervaringsverhaal benieuwd geworden naar het pleegouderschap bij Xonar? Klik op onderstaande link voor meer informatie.

https://www.xonar.nl/wat-wij-bieden/pleegzorg/pleegouder-worden