Dat was natuurlijk niet zo

Kaydee is pas 13 als ze een einde aan haar leven probeert te maken. Het duurt enkele maanden voordat ze dit aan haar moeder vertelt, waarna er meteen hulp wordt ingeschakeld. Na veel gesprekken wordt duidelijk dat er sprake is geweest van seksueel grensoverschrijdend gedrag.

De zelfmoordpoging heeft echter te maken met meerdere oorzaken: een pestverleden, problemen thuis, seksueel misbruik en een depressie. Na enkele omwegen komt ze terecht bij CLAS, een hulpvorm waar ze veel aan heeft gehad. Kaydee vertelt hier haar verhaal.

‘Toen ik 11 was bleef ik samen met mijn broers slapen bij een vriendin van mijn moeder. Mijn moeder moest vaker ’s avonds werken, dus was het normaal dat we daar soms waren. Ik sliep op dezelfde slaapkamer als de zoon van die vriendin en ’s nachts heeft hij aan me gezeten en me verkracht. Ik schaamde me ervoor en besloot er maar niets over te zeggen. Twee weken later gebeurde het weer. Toen heb ik het wel verteld aan mijn moeder. We zijn toen samen het gesprek aan gegaan en hij heeft zijn excuses aangeboden. We hebben er toen een handje op geschud en daarmee was het afgedaan.

Ik voelde me steeds slechter en praatte niet meer over wat er was gebeurd. Ondertussen had ik ook geen contact met mijn vader, iets dat niet erg makkelijk is voor een 13-jarige. Uiteindelijk besloot ik dat ik niet meer verder wilde. Gelukkig is dat toen niet gelukt. Ik wilde niet dat omdat ik trauma’s had, ik mijn familie ook trauma’s zou geven door mijn zelfmoord. Het duurde enkele maanden voordat ik het tegen mijn moeder durfde te vertellen. Toen ik dat eenmaal deed heeft zij meteen hulp ingeschakeld. Op dat moment begon alles te lopen.

In de tijd heb ik nog twee keer te maken met jongens die meer bij me deden dan ik wilde. Ik dacht dat het erbij hoorde als je een vriendje had, maar achteraf was dat natuurlijk niet zo.

Eerst kwam ik terecht bij een GGZ instelling. Daar hebben ze echt heel goed geprobeerd me te helpen, ook middels bewegingstherapie en EMDR. Maar het was niet genoeg. Ik bleef heel veel moeite houden met aanraking en kwam niet uit mijn depressie. Toen ben ik naar XONAR doorverwezen. Eerst ambulante hulp, maar al vrij snel daarna kon ik starten bij CLAS. Ik was toen 16.

Mijn beeld van XONAR was dat zij mijn situatie wel even op zouden lossen. Nou, dat beeld werd wel teniet gedaan door Natacha (hulpverlener Kaydee) toen we elkaar voor de eerste keer zagen. Natacha maakte mij ook duidelijk dat het niet binnen een week opgelost zou zijn. Dat stelde me teleur, maar ik besloot toch door te gaan.

Het werd een behoorlijk traject. We zagen elkaar gedurende 2 ½ jaar wekelijks. Tijdens de eerste periode stond echt de kennismaking tussen ons tweeën centraal. Waar ik tijdens de hulpverlening vanuit XONAR wel achter ben gekomen is dat je echt een klik moet hebben met je hulpverlener en dat het anders niet werkt. Doordat we elkaar bijna iedere week zagen kreeg ik echt vertrouwen in Natacha.

De ene keer gingen we heel diep, de andere keer praatten we over ditjes en datjes. Op welke manier dan ook, de gesprekken werkten altijd ontladend. Natacha gaf me de ruimte om te werken aan mezelf. Dat was niet altijd leuk, maar zorgde er wel voor dat ik groeide. We hebben EMDR geprobeerd, maar dit werkte niet. Dit omdat ik een blokkade nog had, schaamte en schuldgevoel. Hierdoor zijn we overgestapt naar exposure therapie. Hier heb ik keer op keer de gebeurtenissen herhaald, tot de lading ervan af ging. 

Natuurlijk kwamen ook de gebeurtenissen met de jongens naar voren. Ik was inmiddels een paar jaar verder, maar het zat echt nog wel diep. Ik was verward en voelde schaamte, ik dacht dat ik de enige was die zoiets meemaakte en me misschien niet zo aan moest stellen. Mede door Natacha ben ik in gaan zien dat heel veel gezien kan worden als misbruik. Ik dacht namelijk dat je pas echt misbruikt werd als je jarenlang verkracht werd en ontvoerd werd. Door met haar te praten over wat normaal is en wat niet, in alle opzichten, heb ik geleerd hoe men met mij om moet gaan en wat ik mag verwachten. Dit heeft me ontzettend geholpen.

Ik kreeg gedurende het traject een nieuw vriendje en ik kon met Natacha ook heel goed praten over wat een gezonde seksuele relatie inhoudt. Natuurlijk zat ik er wel eens met een rood hoofd, maar het heeft me echt geholpen te leren uiten wat ik wel en niet wil. Zowel op seksueel gebied als binnen alle andere gebieden in mijn leven.

Inmiddels is het een jaar geleden dat ik de hulpverlening heb afgerond bij XONAR. Ik zit nu in mijn examenjaar van het CIOS en ga nu een lerarenopleiding doen. Ik wil er graag kunnen zijn voor kinderen die in alle mogelijke gebieden moeilijkheden hebben gehad, net zoals ik. Ik wil een soort ‘naschools uurtje’ opstarten waarin iedere keer wat anders wordt besproken. Om eens echt te bespreken wat belangrijk is en wat een puber moet weten. Van financiële zaken tot voor jezelf opkomen en je grenzen leren aangeven. Daar zou ik in de toekomst graag aan willen werken. Ik ben ieder geval ontzettend dankbaar voor de hulp vanuit XONAR, het heeft mij geholpen een sterker mens te worden.

Het heeft me doen inzien welke zaken belangrijk zijn. Als ouder is het bijvoorbeeld belangrijk om te weten dat je misschien niet altijd het idee hebt dat je het goed doet voor je kind, maar je bent er wel en dat telt. Dat weet het kind ook. Zorg ervoor dat je duidelijk weet hoelang een traject mag duren. Zo ben ik naar de psycholoog van de huisartsenpraktijk doorverwezen voor 6 sessies, als je natuurlijk bovenstaande weet… was dat helaas niet voldoende.  

Weet dat je niet alleen bent en dat je het recht hebt om te staan voor wie je bent en je slecht te voelen over wat er is gebeurd. Hoe ‘klein’ dat ook mag zijn. Ga zoeken naar iets dat jou gelukkig maakt en waar jij even in kan ontsnappen van de problemen. Voor mij was dat boeken schrijven. Niks is te gek, zolang jij er je rust in vind.’

Zelf te maken met gedachten over zelfmoord? Neem contact op met 113 zelfmoordpreventie.
Meer weten over de hulpvorm CLAS? Kijk dan hier voor meer informatie >