Ik wil me niet meer zoveel zorgen hoeven maken

Esmee is een alleenstaande moeder als ze Bart ontmoet. Ze is dolverliefd en beseft later pas hoeveel ze door de vingers heeft gezien. Haar verhaal lees je hier.

‘Ik werd jong moeder en de relatie met mijn toenmalige partner liep stuk. Geen grote ruzies, we waren gewoon veel te jong en besloten niet voor elkaar te kiezen. Onze zoon, Noa, woont bij mij maar ziet zijn vader regelmatig.

Op mijn 25^e leerde ik Bart kennen. Een stoere vent, ik viel als een blok voor hem. Omdat hij bij zijn ouders woonde, woonden we binnen de kortste keren samen. Toen hij bij ons woonde ontstonden de eerste scheurtjes. Bart had wel eens losse handjes en er vlogen regelmatig spullen mijn kant op, ook was hij een meester in manipuleren. Onze relatie heeft bijna acht jaar geduurd, waarbij we steeds uit elkaar gingen maar ik hem vervolgens toch weer in mijn leven toeliet.

Na ongeveer twee jaar samenzijn raakte ik in verwachting. Ik kwam er achter dat hij me had bedrogen en confronteerde hem hiermee. Het geweld dat hierop volgde zorgde ervoor dat ik een miskraam kreeg.

Ik was er klaar mee en was ervan overtuigd echt bij hem weg te gaan. Toch bleef hij me berichtjes sturen, op bezoek komen, steeds vol spijt en beloftes. Ik was kapot door de miskraam en wilde graag antwoorden. Hoewel ik hem niet meer zo sterk geloofde als eerst, bleef ik verliefd op hem. Naïef als ik toen was geloofde ik dat hij kon herstellen wat er kapot was. Daarom heb ik hem voor de keuze gesteld: we kunnen weer samenzijn, maar dan wel samen met God. Hij besloot ervoor te gaan. We trouwden en gingen iedere week naar de kerk. Het voelde eindelijk goed. Ik had echt het gevoel dat we eindelijk in een stabiele en fijne relatie zaten samen.

Toen werd ik zwanger, voor mijn gevoel eigenlijk veel te snel. We waren pas net weer samen en ik voelde me niet meer zo afhankelijk van hem binnen onze relatie. Dat veranderde hiermee voor mijn gevoel weer. Hij was juist blij en vroeg me zelfs ten huwelijk. Maar langzaam begonnen weer diezelfde scheurtjes als eerst te ontstaan. Toch trouwde ik drie maanden later met hem en negeerde ik de knikkende knieën die ik had. Na de geboorte van onze dochter Luna was hij steeds vaker weg. De zorg over kinderen uit zijn eerdere relaties liet hij aan mij over.

Hij had nog een huis uit een vorige relatie dat hij in de weekenden verbouwde om het te kunnen verkopen. Daar was hij steeds naar eigen zeggen. Ook werkte hij als vrachtwagenchauffeur wel 60 uur per week. Als hij dan thuis was, was hij enorm moe en had hij altijd overal pijn. Het leek toen zo logisch.

Ik was naïef en geloofde zijn verhalen. Toen hij eenmaal zijn huis had verkocht bleek de overwaarde van € 25.000,- binnen twee maanden helemaal op te zijn. Ook dit vergaf ik hem, want ik wilde niet de vrouw zijn zoals hij die schetste. De vrouw die alleen maar bij hem was voor het geld. Op mijn voorwaarden gingen we verder, ik zou de volledige financiën regelen. We vonden ons droomhuis en tot de dag dat we gingen tekenen leek alles voor de wind te gaan. Toen kwam echter het nieuws dat hij me alweer bedroog. Toch bleef ik bij hem en we besloten een optie te nemen op de koop van mijn toenmalige huurhuis. De financiën bleken door zijn toedoen toch weer niet te kloppen.

Op dat moment was de maat vol. Ik confronteerde hem en de bom barstte. Ik zei dat ik niet meer met hem samen kon zijn. Omdat ik merkte dat de boel zou escaleren heb ik mijn oudste zoon naar de winkel gestuurd. Helaas kwam hij al snel weer terug, net op tijd om mij op de grond te zien liggen terwijl Bart op me intrapte. Ik heb de politie gebeld en Bart kreeg een verbod van 10 dagen om thuis te komen.

Vanuit de stichting rondom huiselijk geweld heb ik het aanbod gekregen om de cursus ‘Uit de schaduw van een ander’ te volgen. Toen kwam eigenlijk pas het besef waar ik mee bezig was. Ik verpeste niet alleen mijn eigen leven door met hem samen te blijven maar ook dat van mijn kinderen. Ik maakte me continu zorgen over de kinderen en mezelf. Toen heb ik definitief het besluit genomen om van hem te scheiden.

Natuurlijk bleef Bart wel de vader van Luna. Dat wilde ik graag respecteren, hoe moeilijk ik dat ook vond. Ik gaf hem de kans om haar te zien, totdat ik op een bepaald moment merkte dat hij zich wel heel vreemd gedroeg en steeds vaker flauwviel. Bart bleek al jaren een GHB verslaving te hebben achter mijn rug om.  Telkens als hij zo moe was of zoveel pijn had, dan was dit niet van het harde werken en verbouwen, maar door zijn verslaving. Hiermee viel heel veel op z’n plek.

Na weer een incident waarbij hij ‘out’ ging voelde voor mij niet meer goed om Luna bij Bart te laten zijn en heb in overleg met het Medisch Kinderdagverblijf van XONAR waar zij op dat moment op zat een melding gemaakt bij Veilig Thuis. Toen is het balletje gaan rollen en zijn we de juridische molen in gegaan. Bart was hier ontzettend boos over en heeft in de tijd daarna heel veel domme dingen gedaan. Van een camera plaatsen bij mij thuis om ons in de gaten te houden, tot buiten op het dak van de aanbouw te kruipen en bij het raam van mijn dochter te gaan staan. Hij reed ons achterna en joeg ons de stuipen op het lijf. Het was een verschrikkelijke tijd, maar dit sterkte mij echter alleen maar in mijn beslissing. Uiteindelijk heeft dit alles geleid tot een veroordeling van belaging met een behoorlijke straf voor Bart.

Nogmaals, Bart blijft de vader van Luna en heeft recht om haar te zien. Gelukkig gebeurt dat nu door middel van een begeleide omgang. Dat wil zeggen dat Bart Luna eens per twee weken een uurtje ziet op een XONAR locatie, met iemand van XONAR erbij.

Dat stelt me wel gerust. Ik zou niet weten hoe ik ermee om zou moeten gaan om haar gewoon bij hem achter te laten. Natuurlijk hoop ik voor Luna wel dat we daar nog naar toe kunnen werken, maar ik weet niet of dat realistisch is. Samen met XONAR bekijken we nu de mogelijkheden.

Gelukkig heb ik een heel goed contact met BOR medewerker Cecille, die het eerste traject heeft begeleid dat door de rechtbank werd opgelegd. Zij is er echt voor me geweest en luisterde naar mijn gevoelens en ideeën. Ook Anne, die de bezoeken tussen Bart en Luna begeleidt, is een topper. Ze denkt echt met me mee over hoe ik hier het beste mee om kan gaan, van praktische zaken tot de meer emotionele vragen.

Ik merk dat ik me wel in een rustiger vaarwater begin te begeven. Ik durf de kinderen weer wat meer los te laten en laat ze weer buitenspelen. Ik wil me ook echt niet meer zoveel zorgen hoeven maken. Ik wil vooruit kijken en kunnen genieten van de jeugd van mijn kinderen. Iedere dag weer.’

De namen in dit artikel zijn wegens privacy-redenen gefingeerd.