Ieder kind mag gewoon kind zijn

Marco en Joyce runnen sinds 2019 het eerste eigen gezinshuis van XONAR. Een kleinschalige vorm van hulp en zorg voor uithuisgeplaatste jongeren.

Zo bieden we hen opvang in een normale leefomgeving, die nog het meest doet denken aan een gezin. De gezinshuisouders vormen de vaste basis en zijn gekwalificeerd als professioneel begeleider.

Als ze trouwen weten Marco en Joyce een ding zeker: zij willen graag pleegkinderen. De wens om zelf kinderen te krijgen is echter ook groot. Ze besluiten om in eerste instantie zelf een gezin te stichten. Na de geboorte van hun twee zoons merken ze dat er steeds meer kinderen over de vloer komen in hun woning in Landgraaf. Vaak zijn dit kinderen uit de buurt die extra ondersteuning nodig hebben. Zij lijken zich helemaal welkom te voelen in het gezin.

Eerste stappen in pleegzorg
Pleegzorg blijft altijd in hun achterhoofd. In 2010, als de jongens wat ouder zijn, besluiten Marco en Joyce ervoor te gaan. Ze volgen de cursus Sterk in Pleegouderschap (STIP) van XONAR en na afronding wordt al snel het eerste kindje geplaatst. Helaas wordt deze plaatsing op een abrupte manier afgebroken door een vervelend voorval met de moeder van het kind. Toch laat het gezin zich hierdoor niet uit het veld slaan. Ze besluiten hun huis opnieuw open te stellen omdat ze ervan overtuigd zijn dat ieder kind gewoon kind moet kunnen zijn. Marco en Joyce willen hieraan bijdragen door een veilige omgeving te bieden.

Huis vol kinderen
In de jaren die hierop volgen komen er steeds meer pleegkinderen bij. En dan wonen er opeens – inclusief hun eigen kroost – zeven kinderen in huis. Om het voor iedereen zo comfortabel mogelijk te maken doen Marco en Joyce de nodige aanpassingen in huis. Maar de rek is er wel een beetje uit. Ze komen op een punt waarop zowel de mentale belasting als de praktische situatie verre van ideaal zijn. Het is duidelijk dat er iets moet gebeuren, en dus stellen ze zichzelf voor een keuze. Óf ze gaan terug naar de oude situatie, waarin er maximaal twee pleegkinderen in huis wonen. Óf ze gaan verder, maar dan in een andere vorm: als een gezinshuis.

Gezinshuis als pilot
Na een informatieavond neigen ze toch wel erg naar de tweede optie. Samen met een goede vriend die financieel onderlegd is bekijken ze wat er allemaal komt kijken bij het opzetten van zo’n gezinshuis. Dan
komt er een unieke kans op hun pad: XONAR wil graag een eigen gezinshuis opzetten. Marco en Joyce grijpen de uitdaging om dit pilotproject te realiseren met beide handen aan. Als dan ook nog toevallig een huis in de verkoop komt dat zij al op het oog hadden, valt alles op zijn plek.

Competent
Opeens komt alles in een stroomversnelling. Maar voordat ze met het gezinshuis van start kunnen moeten ze nog van alles regelen. Zoals referenties aanleveren en wachten tot de financiering wordt toegekend. Daarnaast dient minimaal één van hen een vakbekwaamheidsbewijs te halen. Joyce slaagt met vlag en wimpel voor deze test. In april 2019 is het dan eindelijk zover. Gezinshuis Svälja is een feit.

Toekomst
Marco heeft zijn baan buiten het gezinshuis aangehouden. Dit omdat hij het belangrijk vindt om de kinderen die bij hen wonen het goede voorbeeld te geven. Werken hoort tenslotte bij het leven. Op dit moment bestaat het gezin uit de twee eigen kinderen, drie gezinshuiskinderen en twee pleegkinderen. Marco en Joyce vinden het belangrijk om pleegzorg te blijven bieden. Daarmee is Svälja een zogeheten combihuis. Zo blijft het gezin, ook qua problematiek en zwaarte van de hulpverlening, in balans. Omdat ze veel waarde hechten aan het intieme gevoel van het gezin is er geen ambitie om te groeien. Vaak krijgen Marco en Joyce de opmerking ‘Ik snap niet hoe jullie dit doen, ik zou het niet kunnen.’ Daarop hebben ze maar één antwoord: ‘Je weet niet wat je kunt totdat je het probeert.’