Soms komt er een moment in je leven waarop je denkt: wij hebben plek voor een kindje en met die gedachte begint het pleegzorgverhaal van Ursula en Maykel.
Ze bezoeken een informatiebijeenkomst over pleegzorg en besluiten op dat moment om geen pleegouder te worden omdat zij enorm opzien tegen het feit dat je wellicht op enig moment weer afscheid moet nemen van het kind.
Maar drie jaar later vraagt een vriendin op een woensdag of Ursula en Maykel willen zorgen voor het pasgeboren kindje van haar zus, ze hoeven hier niet over na te denken en op zondag wordt het kindje gebracht.
Deze start van pleegzorg had niemand verwacht. Spulletjes worden hals over kop verzameld, een kamertje wordt ingericht. Gelukkig heeft Ursula een opleiding tot kraamverzorgster op haar cv staan en na een netwerkscreening worden zij officieel netwerkpleegouder.
Niet veel later volgen zij ook de zogenaamde STIP-training (selectie en training in pleegzorg).
Na 1.5 jaar gebeurt precies dat waarom Ursula en Maykel jaren geleden hadden besloten om geen pleegouder te worden….. het pleegkindje gaat terug bij haar moeder wonen. Je weet dat pleegzorg je nooit 100% garantie kan bieden dat een kind bij je zal blijven wonen, je weet dat een terugkeer naar huis in feite het doel is van pleegzorg, maar toch is het een pijnlijk moment. ‘Pijnlijk maar ook goed’, aldus Ursula.
Na 3 maanden laten Maykel en Ursula weten weer open te staan voor een nieuwe plaatsing.
‘Kinderen hebben recht op een normale gezinssituatie, een stabiele woonplek, opvoeding en de kans om zich te ontwikkelen’ vertelt Ursula.
Al eerder ontvingen zij een belletje van de pleegzorgorganisatie met de vraag voor een plaatsing. Hierop hebben Ursula en Maykel nee moeten zeggen omdat de opvang van dit kindje te veel zou vergen van hen omdat het kindje heel veel verzorging nodig had. ‘Fysiek zou ik dit niet aankunnen’ zegt Ursula. ‘Het valt zwaar om nee te zeggen, het voelt als het afwijzen van het kind, maar je moet eerlijk blijven en ook realistisch naar de toekomst kijken’.
Toen kwam onze pleegzoon!
Een belletje van team matching van pleegzorg met beknopte informatie over het jongetje dat op dat moment 4,5 jaar is.
‘We zeiden JA’.
Er volgde een goed opgebouwde inloop. Eerst een paar keer op bezoek bij het crisispleeggezin, samen naar de speeltuin, een dagje naar de dierentuin, pleegkind bij hen thuis op bezoek, een eerste nachtje slapen alvorens het kindje uiteindelijk volledig bij hen thuis kwam wonen.
Ursula is een creatieve duizendpoot en heeft een planbord gemaakt. Haar pleegzoon laat trots het bord zien en legt uit hoe dit werkt. De vele magneet plaatjes zorgen voor duidelijkheid en rust.
Soms is het ook spannend als hij weet dat over een aantal dagen een activiteit plaatsvindt.
Pleegouders hebben een goed contact met vader. Er is een prettig contact en vader wordt bij alles betrokken. Ursula en Maykel ervaren veel steun van de begeleidster pleegzorg. ‘Zij neemt zaken van ons over zoals het contact met instanties zodat wij ons volledig kunnen richten op de opvoeding. Het is soms al pittig genoeg. We kunnen altijd bellen en we krijgen gevraagd en ongevraagd advies, wat we waarderen’.
Terugkijkende op de afgelopen zes jaar als pleegouders zijn Ursula en Maykel trots om te zien hoe hun pleegzoon is gegroeid op alle vlakken. ‘Het mogen volgen, deel mogen uitmaken van deze ontwikkeling is prachtig’.
‘Hij laat regelmatig zien hoe dankbaar hij is dat hij bij ons woont. Iedereen zegt dat je nooit dankbaarheid mag verwachten, wij weten dit, maar we ontvangen het wel en genieten hier enorm van’.
Maykel en Ursula vertellen dat zij het heel mooi vinden om een keer per jaar in het zonnetje gezet te worden. ‘De Week van de Pleegzorg is een blijk van waardering. Het is leuk om deel te nemen aan activiteiten, een bloemetje te ontvangen en andere pleegouders te ontmoeten’.
Het mooiste van pleegzorg?
Heeft u na het lezen van dit verhaal vragen over pleegzorg? Wilt u meer informatie over pleegzorg ontvangen?
Mail naar pleegzorg@xonar.nl