Pleegzorgverhalen - Binnenkijken in Huize Lan

Iedere maand deelt een van twee pleeggezinnen haar ervaringen. Deze maand stellen de twee gezinnen zich voor. Het gezin van Lan door deze column 'Binnenkijken in Huize Lan'

Graag stel ik jullie voor aan mijn gezin, bestaande uit mijn man, hond Joep en onze twee ‘bijzondere’ pleegkinderen. Waarom noem ik ze bijzonder, nou gewoon, omdat ze dit zijn. Want deze twee  pleegkinderen zijn ‘anders’, net als jij en ik en daar is niks mis mee. Ze kleuren niet alleen hun wereld anders, maar ook die van ons. Ik wil heel graag dat jullie hun wereld, onze wereld, een beetje leren kennen. We voelen onvoorwaardelijke liefde voor deze kinderen, hebben vreugde bij kleine stapjes in hun ontwikkeling, we genieten van hun humor, hun onbevangenheid, hun liefde voor ons, elk op hun eigen unieke wijze. En natuurlijk hebben ook wij, net als andere pleegouders heel veel zorgen, verdriet en angst, want wie houdt er een oogje in het zeil als wij er later niet meer zijn?

Ik heet Lan, ben 53 jaar en al 38 jaar werkzaam in de zorg, mijn man is 57 jaar en werkt bij een distributiecentrum voor ziekenhuismaterialen. We waren 39 en 41 jaar oud toen we pleegouders werden, zelf konden we geen kinderen krijgen. We zijn nu bijna 14 jaar pleegouders van deze twee ‘bijzondere’ kinderen. Biologisch gezien zijn ze geen broer en zus. Onze oudste is 14 jaar en heeft het FAS syndroom en een verstandelijke beperking en onze jongste is 13 jaar en heeft ASS en een hechtingsstoornis. We zijn deeltijdpleegouders van de oudste, hij woont nu in een beschermde woongroep bij ons in de buurt. De jongste zal over een aantal jaren ook beschermd gaan wonen. Ondanks het verdriet dat we hiervan hebben, zijn we ook heel erg blij. Want we hebben niet het eeuwige leven, en we willen dat onze kids daar terecht komen waar ze thuis horen en waar ze zich vooral thuis voelen. Sinds september 2021 zijn we daarnaast ook nog een ‘tussengezin’. Deze naam is bedacht door onze jongste,  want ‘crisisgezin’ dat vond ze toch zo beangstigend klinken. Je moet er maar op komen.

Er valt zoveel te vertellen over ons pleeggezin, dat wil ik graag met jullie delen in mijn column. We lachen heel wat af, maar ik moet ook heel eerlijk zeggen dat er altijd zorgen zullen zijn. Soms rouw ik nog om wat er niet is en ook nooit zo zal zijn, ik had ze zo graag anders gegund. Liters tranen heb ik gehuild en kilo’s zakdoeken vol gesnotterd. Maar nu leren we vooral om niet te kijken naar wat niet kan, maar wat wel kan, denken in mogelijkheden, samen met elkaar. We leren nog steeds om onze kinderen te lezen, het is vallen en opstaan en vol goede moed weer samen door gaan. Verwachtingen en dromen die we vroeger hadden en zelfs nu nog hebben, moeten constant bijgesteld worden. Maar we zien nu ook dat er heel veel mooie dingen op ons pad zijn gekomen omdat er weer ruimte voor is. We leren ook veel van onze kinderen, omdat ze hun en onze wereld anders zien en kleuren. Ze weten dat ze een buikmama hebben en wij zijn hun hartjes mama en papa. In ons hart en huis zal altijd een plek voor hen zijn. Ik maak bewuste keuzes en doe alleen nog dingen waar ik blij van word en energie van krijg, dat heb ik nodig om het leven leuk te blijven vinden.

Maar eerlijk is eerlijk, acceptatie is een proces dat geen eindpunt voor me kent.

Liefs Lan